Saar en Luna bij de opvangdieren
De meiden kwamen hier vrijwilligerswerk doen, met daarbij een stukje zelfrealisatie en vrijheidstraining met paarden te leren. Er is in de 4 weken dat ze hier waren zo ontzettend veel gebeurt, en ze hebben zoveel gedaan, werken aan zichzelf, de taken die er waren volbrengen, oefenen met de paarden, connectie maken met de kudde paarden in vrijheid met daarin connectie maken met zichzelf, paardjes die zorg nodig hadden verzorgen, en met de honden wandelen. Daarbij in vrije tijd dat doen wat ze graag wilde doen.
In het kort zullen we omschrijven wat de rode draad was tijdens hun aanwezigheid hier op de heuvel van Stichting Vires Animaliae
Daar kwamen ze dan 5 april, de twee enthousiaste jonge meiden op avontuur. Wat waren ze blij hier te zijn, en te mogen genieten van alle dieren en de natuur.
De dagen gingen heel snel voorbij, soms gewoon te snel. Tijdens het omgaan met de paarden in vrijheid kwamen er veel inzichten maar ook vragen naar boven, en tijdens beantwoorden van deze vragen en erover te filosoferen gebeurde er veel in het lichaam van de 2 jonge vrouwen. Je zag soms hun overleving systeem aan de slag gaan, door bijvoorbeeld veel te gaan praten, weg te lopen of heel stil te worden., Ook kwamen er tranen en andere emoties die er mochten zijn. Er waren momenten van opluchting en grote blijdschap met een grote lach door de metaforen die op tafel kwamen, (ook tijdens ons heerlijke diner thuis, en bij café Populair in het dorp) om dingen anders te gaan bezien, welke ze snel en zo goed opnamen. Of ontroering na een sessie coaching met de paarden om oude pijnpunten op te schonen, zo mooi en sterk om te zien dat jonge wezens dit zichzelf gunnen en durven aan te gaan.
Er was hulp nodig bij een paard welke een wond had opgelopen, en dat opende ook veel wonden bij hun, met name bij Luna. Tijdens het verzorgen van de wond, wat soms heel moeilijk ging, omdat het paardje nogal eigenwijs en erg onrustig werd tijdens de verzorging moesten we soms wat druk zetten naar het paard wat niet fijn is, maar het moest gebeuren anders zou er infectie van wond gaan ontstaan.
Het tegenwerken van het paard, en dan de druk wat opvoeren om haar stil te laten staan of juist te gaan bewegen maakte dat het zo voelbaar werd voor Luna dat door op dat moment druk naar een ander wezen te plaatsen, het voelde voor haar om druk van de buitenwereld naar zichzelf te ervaren, dus heel grensoverschrijdend werkt.
Op dat soort momenten gaan het overleving systeem gaat aan de slag, en ben je weg van het moment waar je mag zijn, hier op deze tijdlijn en niet ergens anders. Het overleving systeem kan namelijk ook met regelmaat zeggen dat je de dingen beter, anders of zelf niet kan doen. Het draait jouw kracht om naar een negatief gebeuren, en dat is dus dat je niet meer op de tijdlijn bent, je voelt jezelf niet meer, dus ook je enorme kracht in je hart niet.
Het interessante was dat daardoor veel openging bij Luna en Saar, als zijnde de verhalen die op tafel kwamen over helpen van andere wezens met daarin grensoverschrijdende momenten waarin ze zichzelf dus vergaten.
De grote vraag was natuurlijk of het hun taak wel is om iedereen maar te helpen, en daarbij dus dingen te ervaren die hun nergens brachten. Soms mag je aanschouwen en een luisterend oor zijn, maar wel op momenten als jij dat zelf aankan en dat werkelijk wil. Ook mag je nee zeggen, en de ander hun eigen lessen te laten leren. Het altijd willen helpen kan ook een vlucht zijn, zo van ik help wel, en ik weet hoe ik kan helpen, daarmee ga je in vullen voor een ander en kunnen die wezens niet hun eigen pad lopen en dus hun eigen lessen leren. Ook jij kan door altijd maar andere te helpen je eigen pad voorbijlopen.
Natuurlijk is een luisteren oor geven aan iemand die om hulp vraagt goed, en handvatten aanreiken, maar het mag niet zo zijn dat je er zelf gigantisch moe van wordt, of zo grensoverschrijdend voor je is dat je van de tijdlijn af gaat. Het was dus heel belangrijk voor Luna en Saar om grenzen aan te geven, zodat ze niet meer in het overleving systeem terecht komen, maar gaan leven en genieten van hun enorme krachten en capaciteiten. Grenzen buiten zichzelf aangeven maar ook grenzen aan zichzelf geven.
Beide beschikken over veel talenten, en zijn op weg om een studie richting te gaan doen waar een hulpfunctie in verweven is, dus juist voor hen is het zo belangrijk om grenzen te stellen, en op de tijdlijn te mogen blijven van het heden. Alles observeren van een afstand en voorbij laten gaan, er dus niet meer in te gaan, zal maken dat ze nog meer helder gaan zien wat er zich afspeelt in vele situaties, dan wat ze nu al zien.
Dit is een klein stukje van wat er gedaan is, en mag zeggen de meiden zichtbaar veranderde, en hun kracht ging schijnen, alles in hun begint een stem te krijgen, zo mooi om dit waar te nemen. Ze mogen heel trots op zichzelf zijn, en zichzelf dan ook vaker een schouderklopje geven en dan lachen, zo van We doen het Goed, dat doen jullie namelijk ook, jullie doen het heel goed. De derde jonge vrouw die jullie zien in de foto’s is Sabrina, ze kwam later en blijft hier nog een tijdje en er zal ook van haar aanwezigheid een blog en filmpje gemaakt worden. Dus wat haar verhaal verteld is nog even afwachten.
Dank jullie wel voor alle hulp, en dat ik en de stichting onderdeel van jullie avontuur mochten zijn.
Ook de dieren danken jullie, ze vonden het heel fijn en hopen jullie weer ooit te mogen ontmoeten hier voor een nieuw avontuur.
Warme groet
Van ons allemaal
