Eve doet het reuze goed!

Eve de merrie die hier in maart is gekomen, omdat ze anders naar de slager zou moeten.

Ze is een paard welke niet meer voldeed aan de eisen van de mens, in de paardensport. Ze heeft achterhand-slapte, en galopperen was niet meer mogelijk voor haar. Ook vertoonde ze een gedrag van angst en onzekerheid bij benadering van haar, welke te zien was door de spanning in haar lijf en in haar gezicht.

Kort verhaal waarom ik geen NEE kon zeggen op de vraagstelling, "mag Eve bij Vires-Animaliae in de kudde komen wonen"!!

Een leraar van de veterinaire universiteit van Evora vroeg of ik even met hem mee wou lopen toen ik daar was, en dat deed ik natuurlijk. Aangekomen in een grote hal waar hooi en stro in staat, liep daar een paard te knabbelen aan het hooi. Ze keek niet op of om, en we benaderde haar rustig. Paulo ( de leraar) liep dichter naar haar toe, en ze mummelde wat, ze was blijkbaar aan hem gewend, en hij was erg lief voor haar. Hij vertelde me het verhaal in het kort, dat ze bij hun was gekomen omdat ze slapte in de achterhand heeft, en dat was ook zichtbaar. Hij vertelde dat de universiteit nu een jaar voor haar zorgt, maar niets meer voor haar kan betekenen, daar ze veel paarden helpen en ook verzorgen. Dit gegeven had hij neergelegd bij de eigenaar van Eve, en die had gezegd, "breng haar maar naar de slager!" Paulo voelde zich daar heel vervelend over, en zocht dus naar een gepaste oplossing. Tijdens ons gesprek over Eve, vroeg hij plots aan mij, of ze niet in de kudde mocht wonen van Vires Animaliae. Há wat een moeilijke vraag was dat voor mij! Ik gaf aan, dat de organisatie weinig geld heeft, en we de dieren die bij de organisatie wonen goed willen verzorgen, dus dat er wel gelden binnen moeten komen voor haar. Hij gaf gelijk aan dat we een stuk mogen schrijven over de organisatie, en dat wil publiceren, en plaatsen op de site van de Universiteit om meer adoptie ouders te genereren.

Ik gaf aan dat ik het eerst een maand wou proberen, om te kijken of ze wel kan wennen, en of ik wat voor haar kan betekenen qua trainingen en aandacht. Misschien gek gezegt, maar stel dat ze ongelukkig zou zijn bij de organisatie, is dat geen optie voor mij om een dier te behouden. Het woord "nee" zeggen kwam niet in me op, bij het zien van dit paard. Ze kwam 3-3-2015 bij ons op een eigen plek te staan. Ze had ook nog een beschadiging aan haar linker oog, maar de dierenarts Louise, met studenten van de Universiteit behandelde haar, en we deden de nazorg, met het oog gaat het nu prima.

In het begin was het alleen maar observeren en haar bewegingen volgen, “wat was er niet goed met haar, en hoe kan ik haar helpen” We voerden haar hooi, en brachten water, en lekkere worteltjes zo nu en dan, en dat vond ze natuurlijk okay. Ze was wel onrustig, en wat zenuwachtig als ik haar van een afstand opserveerde. "Maar ja zeg", een nieuwe plek en andere paarden in je omgeving is natuurlijk niet, "niets". Uren zitten, en kijken naar haar, hoe beweegt ze, wat doet ze als de andere paarden bij haar in de buurt komen,

wat doet ze als ik op een afstand om haar heen loop, en hoe reageert ze op bewegingen van mij. Ik bleef zoveel mogelijk buiten haar leefruimte, en persoonlijke ruimte.

Na ongeveer 2 weken zag ik dat het tijd was om steeds dichter bij haar te zijn, en ze vond het oké als ik bij haar in haar leefruimte, en persoonlijke ruimte ging zitten ( delen van persoonlijke ruimte) Weer uren observatie op dezelfde punten als voorheen. Ze kwam regelmatig naar me toe en mummelde dan wat, en ging dan weer. Ze was wel rustiger, het nerveuze was dus bijna weg.

Vervolgens ging ik wat meer in haar persoonlijke ruimte lopen, ze kwam naar me toe liep met me mee, wat ik fijn vond, en haar ook liet merken door zacht tegen haar te praten. Ze vond me benadering een beetje gek, maar ik bleef dit herhalen, en ze werd daar alert op, en vond het fijn, zo liet ze me merken. Onze band begon te groeien, en er was zichtbaar een betere connectie.

Op een dag deed ik haar een halster om, en daar vond een verandering plaats, ze werd nerveus en begon druk te lopen, en zelfs naar me te happen. Ik deed niets anders dan wat ik voorheen ook deed, rustig lopen, afstand scheppen, en soms wat versnellen in wandelpas.. Ze was er zichtbaar niet mee eens, ze liep strak naarst me en week van geen kanten. Ik probeerde haar uit te leggen, dat ze me ruimte moest geven, en ze zelf ruimte mocht nemen zoals we los ook deden. Dus ik strekte me arm, en duwde haar zachtjes van me af met duidelijke lichaamstaal, dat ze afstand mocht nemen. Ze was nerveus, maar begreep de boodschap erg snel, en ik beloonde haar. Dat was gek voor haar, en zag de trilling door haar lijfje gaan. Wat speelde daar, en waar lag het verschil voor haar in het gegeven “met, en zonder halster”. Zonder halster was ze rustig, en liep ze kalm mee en zag ik een rustig paard, en zodra ik het halster om deed werd ze onrustig en leek ze zeer onderdanig te worden, maar toch ook best wel opstandig.

Ik vond het een opdracht voor mezelf om haar net zo kalm te krijgen met het halster om dan zonder halster. Dus wandel nu veel met haar, en vraag haar wat afstand te houden. In het begin lette ze helemaal niet op waar ze liep, geen enkele beweging in haar oren of gezicht te zien, en volgde ze me dus zonder enig contact met de buitenwereld, en notie waar ze haar voeten neer zette. Ze kroop soms zowat in me, wat voor mijn in het begin een gekke gewaarwording was, maar begon haar steeds meer te begrijpen. Door haar te vragen afstand van me te nemen in de wandelroute, en haar duidelijk te maken dat ze op moest letten waar ze liep, werd dat al vrij snel duidelijk voor haar. Ze is blijkbaar zo gewend te volgen in opdrachten die ze moest doen, dat ze zelf niet meer in staat was-is, om zelf te bepalen wat goed, en veilig voor haar is, wat in mijn opinie erg belangrijk is voor een dier. Inprentingen van de mens kan veel doen met een dier! Trouwens ook met de mens!

Als ik nu boven kom om o.a. met haar te wandelen, komt ze gelijk aan lopen om te kijken, en als ik het halster in me hand heb, doet ze haar hoofd naar beneden om het halster om te doen, zo van “gaan we weer, en blinken haar ogen” Ze neemt al gepaste afstand aan een slappe lijn, en let steeds beter op waar ze loopt, en wat er in haar omgeving gebeurd. Ha, dat maakt dat ze me nu soms aan het schrikken maakt, omdat ze dan zo af en toe opeens een snelle beweging maakt naar links of rechts, zo van “Hé zag je dat, of hoorde jij dat ook” Nee zeg ik dan, en kijk in de richting waar ze heen kijkt, of haar oren naar gericht zijn, en beloon haar voor deze bevinding, daar ik dit een goed teken vindt, en door belonen stimuleer. Ja! weet wat jullie nu denken....

ben soms ook een beetje afwezig tijdens de wandelingen, en is de connectie even met dromenland, of ben te veel aan het denken of ik het wel goed doe met haar.

Jullie vragen je natuurlijk ook af, waarom een halster met een lijn in vrijheid trainen? Dit is om veilig met haar te wandelen buiten haar leefgebied, voor haar bescherming en leerproces. O.a. om haar aan te geven, dat ze ook dan afstand mag nemen, en in rust kan volgen en/of samen gaan, zonder druk of dwang. Mede te leren zelf op te passen waar ze loopt, en wat er om haar heen gebeurd.

In de oefenruimte naast haar leefgebied is ze vrij van halster en lijn tijdens trainingen.

Na ongeveer 3 weken wandelen met haar aan de slappe lijn, laten we Eve het einde van de wandeling los en lopen we zelf vast de berg op, waar haar leefgebied is. Ze vind dat super spannend en leuk, en afgelopen week, nam ze een spurt, en zagen we haar voor het eerst galoperend op ons af komen, “wauwww” dat dit mogelijk was, hadden we niet gedacht, ik had een smile op me gezicht van oor tot oor, en riep natuurlijk “knapppp paardddd” Ze voelde denk ik de energie die daarbij los kwam, en deed er nog een sprongetje achteraan.. Joepieee!!

Om haar sterker te maken in haar achterhand doen we met regelmaat Interval, berg op “snel”, en “rustig” berg af. Ze word zichtbaar sterker, en ik heb veel respect voor haar inzet, en verandering ten goede, mag ik zeggen. Wat een mooi paard. Longeren aan de lijn, en los doet ze goed met de klok mee, tegen de klok in gaat nog wat moeizaam, maar we nemen rustig de tijd, welke ze nodig heeft om haar lijf weer in balans te krijgen. We hebben nog een weg te gaan tot ze haar authentieke zelf weer heeft gevonden.

De stappen die we in deze korte drie maanden hebben gemaakt gingen in mijn visie en gedachte vrij snel, en ben erg blij dat we dit paard gered hebben van de Slager.

We wisselen gedrag, lichaamstaal en emoties uit, welke maakt dat we beide leren, en daar worden we op één of andere manier ook beide erg blij van.

Paulo, dank je voor de vraag of ze bij onze organisatie mocht komen.

Eve lukay, dank je voor het adopteren van Eve.

Ze is een prachtpaard.

Mogelijk gaan we haar in de toekomst inzetten met de INFINITY trainingen, en kunnen jullie kennis met haar maken.

Ook gewoon eens komen logeren, met en tussen de paarden is straks een mogelijkheid.

Wil je graag een paard adopteren, of een gift doen, kijk dan even op de pagina Adoptie paarden, door op de foto van Eve te klikken, alle hulp is welkom! "Eve nu :-)"

Liefs van Monique, Eve, en de rest van dierenbende :0)