Welkom op onze nieuwe site

Hallo allemaal!

Dit is de lancering van onze nieuwe site, en ons blog, waar we best trots op zijn.

Vandaag wil ik graag gebruik maken van dit 1e blog om iedereen te bedanken die het afgopen jaar en voorgaande jaren hebben geholpen om door de oorkaan-achtige situatie van mijn leven te kunnen komen. Graag bedank ik nu alvast, Ivo, Eva, Marieke en Bibiane voor het helpen van het maken van deze mooie site. Ze is nog niet helemaal klaar, maar de fundering is gelegd, en mag denk ik getoond worden. Vind het erg spannend wat de lezers er van gaan vinden. Enn er zal hier en daar misschien een taalfoutje naar voren komen in het blog, hoop dat jullie daar "over heen" lezen!

11 April 2014 was de dag dat we de dieren van Vires Animaliae naar Portugal gingen brengen, wat een tocht was dat. Mag zeggen dat ik nog nooit zo zenuwachtig en angstig ben geweest in mijn leven. Het laden van de paarden ging niet helemaal als verwacht, mede doordat ik lichtelijk aan het vliegen was, en dus niet in mijn kracht stond. "Sorry voor dat" Het mede afscheid nemen van je dierbare plekje donderd best wel door je lijf, als zijnde pijn en verwarring. Me plekje verlaten waar ik dacht oud te worden was moeilijk, en ook de familie en vrienden die me zeer dierbaar zijn, hoogstwaarschijnlijk minder te zullen gaan zien was ook zwaar voor me! En dan toch de grote reis gaan maken voor de dieren,

wow wat eng was dat. Denk niet dat jullie willen weten wat dat met me deed! ( heel veeel) Dankzij Arno, Marijke, Akkemei, Lisselotte, Erika, Piet en Alina Beerda, zijn de dieren goed in de prachtige vrachtwagen gekomen, en konden we gaan. King en Koosje mee in de auto, en Marieke ging achter het stuur, daar ik een even te emotioneel was :,-( Ik wist dat ik de dieren naar een mooie plek ging brengen, maar mijn toekomst was nog niet zeker.

Maar goed, alles wat een verandering met zich mee brengt is best wel moeilijk voor me, hou wel van kaders en zekerheid in mijn leven, mede voor de dieren.

Vervolgens hebben we een uurtje of 4 gereden en hebben een stop gemaakt. Dat was spannend, deuren open van de vrachtwagen en kijken hoe het met de paarden was. Ohhh wat een opluchting, ze stonden rustig van het hooi te eten en ging goed met ze. Ook Celeborn was rustig en keek me aan van "wat kom jij nu doen" Alle paarden kregen weer extra hooi en wat te snoepen en veel water. Op de nacht in... Piet en Alina reden voor en wij volgde hun op weg naar Portugal. We hadden genoeg te eten en drinken in de auto, en de hondjes lagen er lekker bij. Mag zeggen dat de nacht goed ging en we elk 3 tot 4 uur stopte om de paarden te controleren. De volgende dag de hele dag door gereden met af en toe een nap tussen door in de auto. Marieke en ik wisselde regelmatig af en hielden ook stops om koffie te halen, en de benen te strekken, mede voor me ruggetje :-)

Telkens de paarden controleren, en alles ging goed. Toen stopte we eindelijk om 3 uur smiddags en we waren zo blij, omdat we moe waren haha.. We gingen de paarden weer controleren en hooi bij vullen en toen zei Piet opeens,"we gaan nog even verderrr"!! Neee dachten Marieke en ik, dat redden we echt niet hoor. Maar Marieke zo stoer, ging weer achter het stuur zitten en karren maar. Op gegeven moment nam ik het over, daar de oogjes dicht begonnen te vallen, zooooo moe. Ik zei tegen Marieke, PRAAT TEGEN ME en ze ging verhalen vertellen over een kaboutertje met een wit konijntje, wat een LOL kan je dan hebben, met toch iets te weinig slaap, en alles zo spannend, en een kaboutertje met een ...... ;-P Uiteindelijk stopte we om 5 uur Jheeee.. NIET VERDER TOCH vroeg ik aan Piet. "Nee zei hij lachend" we gaan hier slapen en dan morgen vroeg om half 5 gaan we weer rijden. Alina hielp me mee om de dieren te verzorgen, wat een kanjer ook, moet je die achter het stuur zien zitten van die grote vrachtwagen, zo gaaaaaf :-)

Alle dieren deden het goed, en we konden na een hapje eten naar bed!!

Volgende morgen dus vroeg op gestaan en verder met onze reis naar de bestemming waar de paarden heen gingen.

We hielden de vrachtwagen goed in de gaten en telkens als er een tol punt kwam was de vrachtwagen er snellen doorheen dan wij. Dat moet toch ook een keer andersom kunnen dachten Marieke en ik, "je gaat een beetje een spelletje doen", daar achter een vrachtwagen aan rijden die max 90 rijd, is best zwaar en vermoeiend. Dus op gegeven moment zagen we in de verte weer een tolstation, en Marieke gassen haha. Ik keek achterom of we nu eerste door de tol konden, jaaa, zo lache, en volgde de weg recht door. Ik keek weer achterom, en tot mijn grote schrik, zag ik de vrachtwagen niet meer. We gingen nog langzamer rijden (dan 80) maar geen vrachtwagen! Ik natuurlijk snel Piet bellen, "waar zijn jullie, we zien jullie niet" Piet zei "heb je de afslag" na de tol wel genomen. Gtvrdrgetverdemmen, die hadden we niet eens gezien, en dus netjes recht door gereden. Ik was een beetje van me stuk af, SPelletje doen, als eerste over de tol, en dan fout rijden pffff. Marieke bleef kalm, en moest lachen, komt goed zei ze. We reden recht door en gelukkig was er na 10 minuten een afslag en konden we omkeren, en vervolgens de goede afslag nemen. We reden best wel pittig door, maar na een half uur nog een vrachtwagen. Het begon een beetje te kriebelen in me buik, Mmmm NIE FIJNNN. We gingen berekeningen maken hoe lang het zou kunnen duren om bij de vrachtagen te komen. Wij reden nu gemiddeld 120 per uur, en de vrachtwagen 80 - 90 km per uur. En dan in tijd welke we verkeerd gereden hadden. Door onze moeheid "toch" best wel, kwamen we daar niet uit, het brein lag stil HA. Vervolgens waren we ruim een half uur verder, en ik wou perse die achterkant van die vrachtwagen zien, daar het persoonlijkheidje "controle" even kwam op poppen. Ik vroeg steeds aan Marieke, zie je hem al, zie je hem al? ze moest lachen en zei rustig "nee jij wel" :-P. Ik kon niet langer geduldig blijven, en ging Piet weer bellen" Waar zijn jullie" Doodleuk zei hij met een lach in zijn stem, "een eindje voor jullie" Jhaa dat snap ik, maar is er een herkennings punt waar wij aan kunnen zien dat we op de goede weg zitten. En weer zei hij, we zitten een eindje voor jullie ( Piet en Alina hadden ons al gezien) De weg was heuvelachtig en we reden heuvel op. Op de top van de heuven zagen we opeens "iets verder weg naar beneden" de achterkant van de vrachtwagen, zoooo blij kan je dan zijn Ghe!!

Dit spelletje gaan we niet meer doen, wie het eerste over de tolpunt is haha dus trouw volgde we de vrachtwagen en kwamen steeds dichter bij de plek van bestemming. Tijdens onze tocht hadden Marieke en ik een gesprek over hoe het leven kan gaan. In drie jaar tijd veranderde mijn hele leven, het stond op zijn kop. Alles wat ik de afgelopen 27 jaar had opgebouwd was weg. Wat zijn de boodschappen van deze les, en hoe kan een mens daar mee omgaan?

Ik kon het gevecht blijven aangaan betreft het behoud van mijn huisje, maar was moe van alles, en het geheel zou dan nog eens minimaal drie jaar duren, welke al ruim 4 jaar duurde om mijn bedrijf te redden in een rechtzaak met een oveheidsinstantie.

Het leven in onzekerheid, en het steeds kwetsbaarder worden in je gezondheid laat je dan kiezen om te stoppen met het gevecht. Ook het gevoel van schaamte dat je gefaald hebt in deze, en de gedachte mensen te kort hebben gedaan die me financieel en emotioneel hebben bij gestaan in deze 4 jaar, om me bedrijf te redden was aanwezig. Ik kon ik dat niet goed verwoorden, en nu soms nog niet. Ben ze enorm dankbaar!!

Bezittingen zijn dan relatief, het gekke is dat ik altijd zeg, we bezitten niets, we mogen alles lenen om er goed voor te zorgen, en deze stelling blijft voor mij gelden. Natuurlijk heb ik ook fouten gemaakt in deze jaren, zoals een ieder mens maakt in zijn leven, en dus door schade en schande wijzer geworden en nog word. Ik ben daar veel mee bezig geweest afgelopen jaar om dat helder te krijgen.

Rond oktober 2013 de tijd dat ik de keuze maakte om alles los te laten, daar mijn prive situatie met alles er om heen niet meer draagbaar was voor me, gebeurde er wonderen. Er werd een plek aangeboden voor de dieren en vervolgens in januari 2014 hielden vrienden en familie, en vele lieve mensen een actie om geld bij elkaar te verzamelen om de dieren naar Portugal te vervoeren. Hoe mooi kan het zijn!! Dit gegeven, de liefde en hulp van de mensen om mee heen, die dat voor me deden en voor de dieren, heeft me enorm geholpen om te blijven staan in die moeilijke tijd. Mijn dank is dan ook groot, en kan ook dit eigenlijk niet zo goed omschrijven.

Dit is een klein stukje verwoord, welke we o.a. bespraken tijdens de reis. Enn natuurlijk het kabauterje met de witte puntmuts en zijn witte konijntje HA

Daar was de plek, waar de dieren mochten zijn, maar mijn toekomst bleef nog wat onzeker. Zo blij, en ook heeeel moe, laden we de dieren uit, en ohhh wat waren de paarden blij, en zagen ze er na de lange reis goed uit, tranen rolde over mijn wangen, van het aanzien van dit gegeven. We hadden het gedaan met ze 4e Wauw wat trots was ik even. Mijn zusje Bibiane was al op de plek, en Anotonio welke de natuurlijke leefomgeving voor de dieren had gemaakt heten ons welkom de `Kanjers` Ook de mensen van de B&B hete ons welkom, en dat deed goed. Rui, Bibiane Anthonio en de andere mensen hielpen om de paarden naar boven te brengen, welke flot en soepel verliep. Dank jullie wel!!

Nu, na een jaar van veel op en neer reizen voor mij, van Nederland naar hier, is het zover dat ik ook mag blijven in Portugal. Mijn verblijf zal ook in Nederland zijn, daar ik nog veel moet afronden tot een goed einde, en ik graag in Nederland ben bij vrienden en familie, en daarbij ook trainingen blijf geven in Nederland. Ik ben nu dus een semigrant, woon in Nederland en Portugal.

Ik ben nu op zoek naar een eigen plekje hier in Evora, waar ik samen met diverse mensen Vires Animaliae naar een horger doel zou willen tillen als organisatie voor mens en dier, waar we in Nederland natuurlijk al druk mee waren. We hopen op veel adoptie ouders, en of Vrienden van Vires Animaliae, zodat dit ook mogelijk gemaakt kan worden. Tevens ons brede scala van trainingen en opvangmogelijkheden voor de dieren zal gaan zorgen voor inkomsten voor de organisatie. Een nieuw leven voor deze paarden is al voor een groot deel waarheid geworden, nu het vervolg nog.

Vanuit mijn hart wil ik een ieder bedanken, die bijgedragen heeft geleverd aan deze mogelijkheid, om mij en de dieren deze kans te geven, om te mogen bestaan in hun autentieke zijn.

De dank is GROOT!

Liefs Monique